De Echte Uitslag Van De Verkiezingen

VOLLEDIG VERSNIPPERD PARTIJLANDSCHAP: ELKE PARTIJ IS KLEIN!

Nu de verkiezingen achter de rug zijn, wil de B.U.B. graag een onderbouwde en genuanceerde analyse van de uitslagen maken. Daarbij vindt onze partij en beweging het erg belangrijk dat er een aantal hardnekkige mythen uit de wereld geruimd worden. Hieronder volgt het eerste deel van onze analyse. In een tweede deel gaan we dieper in op het resultaat van de B.U.B. 

1. De N-VA heeft de verkiezingen verloren

De N-VA heeft deze verkiezingen verloren. De partij blijft wel de grootste in de Kamer met 23 zetels (Jean-Marie Dedecker werd verkozen op een N-VA lijst, maar zetelt als onafhankelijke), maar moet die eerste plaats delen in het “Vlaams” parlement met het VB en is niet meer de grootste Nederlandstalige partij in het Brussels gewest, noch waar het de Belgische zetels betreft in het Europees parlement (Nederlandse taalgroep).

In die drie eerste Assemblées verliest de separatistische partij resp. 1, 4 en 1 zetel. Alleszins haalt de partij op gewestelijk en gemeenschapsniveau haar slechtste resultaat sedert 2009. Op federaal niveau gaat het zelfs om de slechtste score sedert 2007.

De partij doet het beter dan in de particratische peilingen, maar dat is natuurlijk geen overwinning. Dat de N-VA nog min of meer de de meubels kon redden en het VB niet meer stemmen haalde, was waarschijnlijk grotendeels het gevolg van het feit dat vele kiezers afgeschrikt werden door het openlijk separatistische discours van het VB in de laatste weken vóór de verkiezingen.

En van het feit dat Bart De Wever, de voorzitter van de N-VA, twee opmerkelijke uitspraken deed. Allereerst verklaarde hij op 31 mei jl. in Het Nieuwsblad dat de N-VA ook zonder “staatshervorming” in een regering zou stappen. Ten tweede verklaarde hij op 6 juni op VRT dat “Vlaamse” onafhankelijkheid niet hoefde voor zijn partij.

2. De “Vlaams”-nationalisten hebben de Belgische verkiezingen niet gewonnen

Van alle kiesgerechtigde Nederlandstaligen hebben 41% gestemd op een separatistische partij, t.o.v. 38% in 2019. Op nationaal niveau betreft het om 25% van de stemmen (t.o.v. 23% in 2019). Het “Vlaams” Belang en de N-VA gaan er in de Kamer van Volksvertegenwoordigers met amper één ( ! ) zetel op vooruit.

Het “Vlaams” Belang dat vóór de verkiezingen op 30% van de kiezers en veel méér dan 1 miljoen kiezers op het zogenaamde “Vlaams” niveau mikte en door de media al tot grote winnaar uitgeroepen werd, behaalde slechts 22% van de stemmen (in totaal 990.000 stemmen) op dit ongrondwettelijk niveau en slechts 14% op nationaal niveau of slechts 11,4% als men de niet-stemmers, blanco-stemmers, mensen die ongeldig stemden en de stemmen van de alternatieve partijen meerekent… Daarmee bleef de partij ruimschoots onder de verwachtingen. Het gegeven dat die partij in de laatste rechte lijn de opsplitsing van België verdedigd heeft, zorgde voor een pro-Belgische reflex bij een groot deel van haar electoraat. Die groep van Belgen vond zo’n betoog te extreem en verkoos om voor een andere partij te stemmen.

Dat gevoel werd nog versterkt door het met veel bombarie aangekondigde bezoek van de Nederlandse xenofoob en nationalist Geert Wilders (PVV) aan het ‘Vlaams” Belang in België op de dag vóór de verkiezingen. Vele ‘’Vlaams’’-nationalisten willen niet dat het zogenaamde ‘’Vlaanderen’’ bij Nederland aansluit en Wilders’ Groot-Nederlandse ideologie wordt al helemaal uitgespuwd door Belgischgezinden. De impact van die laatste groep, die in het noorden van België ca. 85 procent van het electoraat uitmaakt, heeft het ‘’Vlaams’’ Belang volkomen fout ingeschat.

Samen hebben de separatistische partijen nu 44 zetels. Dat is een vooruitgang van amper vier separatistische zetels op veertien jaar tijd!

In het “Vlaams” parlement halen beide partijen geen gewone meerderheid. De media proberen die stagnatie en het feit dat ze samen geen meerderheid halen nu als een grote overwinning te verkopen, maar dat is natuurlijk doorzichtige propaganda.

Noch de N-VA, noch het VB halen 50% van de stemmen. Zelfs hun opgetelde scores komen niet in de buurt van dit aantal en dit noch op het nationale, noch op het regionale en communautaire bestuursniveau.

Dat is beschamend gelet op de buitenissige media-aandacht en buitensporige middelen waarop deze fascistoïde organisaties zich kunnen beroepen.

Overigens is het een regelrechte separatistische leugen dat het zogenaamde “Vlaanderen” nooit eerder zo rechts stemde. Op het VB na, heeft elke rechtse Nederlandstalige partij verloren.  In het zogenaamde “Vlaams” parlement gaan de rechtse partijen van 93 naar 87 zetels.

3. Historische afstraffing particratie 

De traditionele particratie beleefde bij deze verkiezingen een enorme oplawaai, die gemaskeerd werd door de uitstekende uitslagen van de MR en Les Engagés. CD&V behaalde de slechtste uitslag voor een christendemocratische (of katholieke) partij in het noorden van België, sedert het bestaan van de partij, in 1869. De socialistische partij in het noorden van België behaalde, ondanks lichte winst, haar op één na slechtste uitslag sedert 1884. De Franstalige socialisten haalden in drie decennia nooit minder zetels. Open VLD haalde het slechtste resultaat voor een liberale partij in het noorden sedert 1949. De groenen behalen hun slechtste uitslag sedert twee decennia.

In feite zijn er maar drie échte winnaars (i.e. partijen die minstens drie zetels wonnen tov. 2019). In de eerste plaats, we zegden het al, Les Engagés (negen zetels winst in de Kamer) en de MR (zes zetels winst en de grootste Franstalige partij). Ten slotte kan men hier ook de PVDA aan toevoegen (drie zetels winst). Er zijn nu ongeveer 700.000 Belgen die op deze Belgische, tweetalige en unitaire (maar niet-unitaristische) partij stemmen. Bovendien wint die partij nu al tien jaar als enige elke opeenvolgende verkiezing. De B.U.B. feliciteert trouwens alle Belgische kiezers die de wijsheid gehad hebben om op Belgische en meertalige partijen te stemmen.

De eerder besproken winst van het VB (2 zetels) is anekdotisch en de vier zetels winst van Vooruit zorgen er niet voor dat die hun tweede slechtste uitslag ooit niet verbeteren.

De overige partijen in de Kamer hebben (zwaar) verloren.

4. De grootste partij bestaat uit de mensen die tégen het particratische systeem stemmen 

U zal het niet in de media horen, maar in een land met opkomstplicht, zijn liefst er 1671432 Belgen die niet zijn komen stemmen, die blanco of ongeldig gestemd hebben of die op partijen gestemd hebben die niet in de Kamer van Volksvertegenwoordigers vertegenwoordigd zijn. Dat is liefst 20%. Dit enorme aantal wordt door geen enkele partij ook maar benaderd. Indien we aan dit cijfer het aantal kiezers toevoegen die op de PVDA en het VB gestemd hebben, twee partijen die bij voorbaat van elke uitvoerende macht uitgesloten worden, stijgt het aantal Belgen dat tegen het particratische systeem gestemd heeft zelfs tot 40%.

Stippen we aan dat Groen, met amper 4,65 % van de stemmen, toch zes zetels behaalt in de Kamer. En dat, behoudens de N-VA, geen enkele partij 15% van de geldige stemmen in de Kamer behaalt (16,71%). En zelfs de N-VA, die op een electoraat van 8,4 miljoen Belgen 1,1 miljoen stemmen behaalt, weet slechts 14% van de Belgen te overtuigen. Kortom, alle partijen in de Kamer zijn kleine partijen.

5. Het “twee democratieën”-verhaal is dood en begraven

De B.U.B. heeft altijd het simplistische en taalnationalistische verhaal bestreden volgens hetwelk België uit twee democratieën zou bestaan: een links “Wallonië” en een rechts “Vlaanderen”. In elke regio, binnen enkele provincie en arrondissement bestaan er immers (significante) verschillen.

Na deze verkiezingen, mag dit “Vlaams”-“Waals” narratief nog meer naar de prullenmand. In het “Waals” gewest stemde ongeveer 55% ( ! ) van het electoraat op centrumrechtse partijen. De MR wordt er, net als in Brussel, afgetekend de eerste partij. Opvallend is ook dat elke linkse partij in het zogenaamde “Wallonië” erop achteruitgaat.

Ironisch genoeg heeft een centrumrechtse meerderheid (N-VA-Open VLD-MR-CD&V-Les Engagés) nu wel een meerderheid in de Franse, maar niet in de Nederlandse taalgroep.

Een correcte en objectieve analyse van de verkiezingsuitslag zou de “Vlaams”-nationalisten, media en opiniemakers alvast tot wat meer bescheidenheid mogen aanzetten. In een tweede en laatste bijdrage zal de B.U.B. nog enkele andere aspecten van deze verkiezingen onder de loep nemen.